انتخابات: یک بار برای همیشه

دوباره بحث انتخابات در ایران داغ است. ولی چندبار مگر یک ملت ظرفیت فریب خوردن از چنین نمایشی را دارد؟ ایرانیها در این زمینه ظرفیت بی‌نهایت دارند. آخرین انتخاباتی که من در آن شرکت کردم (که اولین انتخابات ریاست جمهوری بود که در آن می‌توانستم رأی دهم) انتخابات سال 1376 بود. من رأیم را به خاتمی دادم و حتی پیش از شروع کارش از کارم پشیمان بودم. چون می‌دیدم که به هیچ‌کدام از وعده‌هایش عمل نخواهد کرد. من که سالهاست به این نتیجه رسیده‌ام که انتخابات ایران نمایشی است، بعد از تقلب سال 1388 فکر می‌کردم بقیه ایرانیها هم به این موضوع پی‌برده‌اند و دیگر در جمهوری اسلامی خبری از انتخابات 40 میلیونی نخواهد بود. ولی به نظر می‌رسد متوجه نبودم که ایرانیها به عنوان یک ملت حافظه تاریخی ندارند. شاید 40 میلیون ایرانی امسال در انتخابات شرکت نکنند، ولی رقم افراد به قدری خواهد بود که با کمی زیادگویی باز هم بلندگو‌های جمهوری اسلامی پیروزی خامنه‌ای را در بوق و کرنا کنند (البته اگر کسی هم شرکت نمی‌کرد باز هم اینکار را می‌کردند).

بهانه عده‌ای ازایرانیها این‌بار برای شرکت در انتخابات احتمالاً این خواهد بود که می‌خواهند جلو کارهای بی مغز احمدی نژاد را بگیرند و اگر کاری نکنند ایران به ورطه نابودی خواهد افتاد. این گروه متوجه نیستند که اولاً ایران به ورطه نابودی افتاده است و دوماً تنها راه نجات ایران شرکت نکردن در انتخابات فرمایشی است. شرکت کردن در انتخابات فرمایشی فقط مهر تأیید زدن به حکومت خامنه‌ای خواهد بود و با شرکت نکردن گسترده در انتخابات شاید حکومت به صرافت اصلاح رفتارش بیفتد. درست است که دستگاه تبلیغاتی حکومت انتخابات امسال را بسیار عظیم جلوه خواهد داد، ولی رقم واقعی شرکت کنندگان در انتخابات برسردمداران آن پوشیده نیست.

عده دیگری از ایرانیان هم از سر فرصت طلبی و برای چاپلوسی در انتخابات شرکت می‌کنند. سخن من به عنوان یک هم‌وطن به این گروه که تعداد زیادی از هر طبقه اجتماعی می‌باشند، این است که آینده خود و فرزندانشان را فدای فرصت‌طلبی‌هایشان نکنند. شرکت در انتخابات امسال خیانت به فرزندانشان خواهد بود. 

می‌دانم که حرفهای من به گوش ایرانیها فرو نخواهد رفت. ایرانیها نشان داده‌اند که به این حرفها توجه ندارند. احتمالاً کسی حتی این پست را نخواهد دید، ولی وظیفه من گفتن حرفهایم است، حتی اگر گوش شنوایی نداشته باشد.

Matrix Trilogy

از سال 1999 که اولین فیلم سری ماتریس به‌صورت VCD وارد ایران شد، سالی یک بار این سه‌گانه رو تماشا می‌کنم. امسال دیسکهای Blu-ray این سه‌گانه منتشر شد که بلافاصله بصورت BRRip بر شبکه اینترنت منتشر شد و من هم آنها را دانلود کردم. واقعاً دیدن فیلم اول با کیفیت Blu-ray عالی بود. امروز که بدنبال فیلم خوب برای دیدن می‌گشتم، یک فیلم مستند جالب راجع به جنبه‌های فلسفی این سه‌گانه در Youtupe پیدا کردم.

سال نو مبارک

حالا که یک هفته‌ای از شروع سال جدید گدشته و شوخی اول سال رهبر راجع به اسم سال و سریالهای آبکی صدا و سیما به مناسبت این عید باستانی دیگه رنگ و بوی خودشون رو از دست دادند، مردم کم‌کم باید مواجه با واقعیات سال نو باشند. تو ایران که گناه کبیره شمرده می‌شه درآمدن حرف راست از دهن مسؤلین و ساسیون، مردم با با چه واقعیتی روبه‌رو هستند؟ جواب ساده است: بیچارگی روزافزون. از پارسال بعد از عید دیگه صورتهای مردم حالت خودشون رو از دست داده بودند از دست واقعیات زندگی ایرانی. امسال نمی‌دونم چی قراره از دست بره. 

ولی این اوضاع یک خوبی داره، مردم دیگه عادت کردند به تورم و مسائل سال قبل. آدمها همیشه همین‌طور هسنتد. به سختی عادت می‌کنند. تقریباً 35 سالی می‌شه که هر زوز وضع ایرانیها بدتر از دیروز بوده، که باعث شده وضع برای مردم عادی بشه. در نتیجه همان شوخی اسم سال از طرف رهبر برای اینکه ملت رو یک سال دیگه آروم نگه داره کافیه. این وسط اینکه منشأ مشکلات از کجاست هم کوچکترین اهمیتی نداره، چون اوضاع مسؤلین خوبه و تو این عید هم مثل عیدهای پیش، بساط همه کاری براشون به راه بوده. چرا باید به فکر مردم بود وقتی می‌شه با زندگی حال کرد؟ کره شمالی رو ببینید، ما هم می‌تونیم مثل اونا باشیم. مردم از گشنگی کنار خیابون میمیرند و رهبز کره آماده جنگ شده با امپریالیست آمریکا. راستی ما دیگه مثل کومنیستها نمیگیم آمریکای امپریالیست. ما الان در زمینه شعار خودکفا هستیم. ما می‌گیم آمریکای جهان‌خوار یا آمریکا شیطان بزرگ. ولی خودمونیم، اگه آمریکا نبود مسؤلین به کی فحش می‌دادند و قیافه حق به جانب به خودشون می‌گرفنتد. از همه چیز واجب‌تر برای نظام اسلامی دشمنه و هیچی مثل دشمنی که وجود خارجی داشته باشه نیست. خوبی دشمن اینه که "باعث حواس‌پرتی مسؤلین محترم" و خوش‌گذران "از توجه به مسائل و مشکلات داخلی می‌تونه تلقی بشه".

با اینکه همیشه از بازار فیلم هالیود یک ماهی عقب بودم، تو این 5 سال فیلمی نبوده که ندیده باشم. ولی الان بنا به دلایلی حدود سه ماه دیگه هم عقب افتادم. من طرفدار دیدن فیلم با کیفیت بالا هستم و الان هم بهترین کیفیت 1080p هستش. ایران از این بابت بهشته، با اینکه هزاران ایراد دیگه داره، البته اگه اینترنت با سرعت بالا داشته باشید که من تو این چند سال داشتم.

فیلمی که دیشب دیدنش رو تمام کردم، فیلم جدید Clint Eastwood به اسم Trouble with the Curve. یک فیلم هالیودی کامل بود. فیلمی که نیم ساعت آخرش از نیمه فیلم قابل حدس زدنه. با این حال دلت نمی‌خود که آخرش رو نبینی.