سال نو مبارک

حالا که یک هفته‌ای از شروع سال جدید گدشته و شوخی اول سال رهبر راجع به اسم سال و سریالهای آبکی صدا و سیما به مناسبت این عید باستانی دیگه رنگ و بوی خودشون رو از دست دادند، مردم کم‌کم باید مواجه با واقعیات سال نو باشند. تو ایران که گناه کبیره شمرده می‌شه درآمدن حرف راست از دهن مسؤلین و ساسیون، مردم با با چه واقعیتی روبه‌رو هستند؟ جواب ساده است: بیچارگی روزافزون. از پارسال بعد از عید دیگه صورتهای مردم حالت خودشون رو از دست داده بودند از دست واقعیات زندگی ایرانی. امسال نمی‌دونم چی قراره از دست بره. 

ولی این اوضاع یک خوبی داره، مردم دیگه عادت کردند به تورم و مسائل سال قبل. آدمها همیشه همین‌طور هسنتد. به سختی عادت می‌کنند. تقریباً 35 سالی می‌شه که هر زوز وضع ایرانیها بدتر از دیروز بوده، که باعث شده وضع برای مردم عادی بشه. در نتیجه همان شوخی اسم سال از طرف رهبر برای اینکه ملت رو یک سال دیگه آروم نگه داره کافیه. این وسط اینکه منشأ مشکلات از کجاست هم کوچکترین اهمیتی نداره، چون اوضاع مسؤلین خوبه و تو این عید هم مثل عیدهای پیش، بساط همه کاری براشون به راه بوده. چرا باید به فکر مردم بود وقتی می‌شه با زندگی حال کرد؟ کره شمالی رو ببینید، ما هم می‌تونیم مثل اونا باشیم. مردم از گشنگی کنار خیابون میمیرند و رهبز کره آماده جنگ شده با امپریالیست آمریکا. راستی ما دیگه مثل کومنیستها نمیگیم آمریکای امپریالیست. ما الان در زمینه شعار خودکفا هستیم. ما می‌گیم آمریکای جهان‌خوار یا آمریکا شیطان بزرگ. ولی خودمونیم، اگه آمریکا نبود مسؤلین به کی فحش می‌دادند و قیافه حق به جانب به خودشون می‌گرفنتد. از همه چیز واجب‌تر برای نظام اسلامی دشمنه و هیچی مثل دشمنی که وجود خارجی داشته باشه نیست. خوبی دشمن اینه که "باعث حواس‌پرتی مسؤلین محترم" و خوش‌گذران "از توجه به مسائل و مشکلات داخلی می‌تونه تلقی بشه".